Vazgeçmenin, alışılagelmiş algının aksine korkaklık değil de insanın geleceğini özgürleştirmek için mutsuzluğun doruk noktasını an zamanda
yaşama çabası olabileceğini neden daha önce fark etmedim? Oysa ki “vazgeçmek”, çok büyük bir cesaret taşıyor içinde ama nedense methiyeler hep mücadele etmeye
düzülüyor.
Alanlarda elimizde kocaman pankartlarla yürümeliyiz, “yaşasın
vazgeçişlerimiz”, “yaşasın yarının özgür ruhu için bugünün kahrını göze
alışımız”. Çünkü gelecek güzel günler ancak vazgeçme gücünü gösterdiğimiz zaman
kendini gösteriyor ve gelecek güzel günleri bugünün esaretinden ancak vazgeçiş
kurtaracak.
Bugünü vazgeçiş günü ilan ediyorum, tüm mücadelelerimden,
tüm isteklerimden vazgeçiş. Geriye kalansa
kocaman bir yaşam olacak ve Zeus insan soyundan bir kişinin daha umut zehrinden
kurtuluşuna kahrolacak.
